Πάρκινσον
Η νόσος του Πάρκινσον είναι μία προοδευτικά 
εξελισσόμενη, εκφυλιστική νόσος του εγκεφάλου .Οι κύριες εκδηλώσεις της, είναι ο τρόμος ( η τρεμούλα, περισσότερο έντονος στην ηρεμία, που μειώνεται κατά την εκούσια κίνηση), δυσκαμψία ή ακαμψία (προκαλείται από αύξηση του μυϊκού τόνου), η βραδυκινησία (μειωμένη επιδεξιότητα, ελαττωμένο ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων, σιελόρροια, ανέκφραστο προσωπείο) και η απώλεια αντανακλαστικών στάσεων (διορθωτικών αντιδράσεων – τάση για πτώση). Η έναρξη της νόσου εμφανίζεται συνήθως μετά την 5η δεκαετία με τα δύο φύλα να προσβάλλονται σχεδόν εξίσου.
Η αιτιολογία της νόσου παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα. Το κυριότερο εύρημα είναι οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις στην περιοχή της μέλαινας ουσίας στον μεσεγκέφαλο. Τα νευρικά κύτταρα στη μέλαινα ουσία παράγουν την ντοπαμίνη, ένα νευροδιαβιβαστή που δρα σαν χημικός μεταβιβαστής σε εγκεφαλικά κυκλώματα που είναι σημαντικά για τον καθορισμό και τον έλεγχο των κινήσεων του σώματος. Για λόγους όχι κατανοητούς, τα νευρικά αυτά κύτταρα στη μέλαινα ουσία νεκρώνονται. Έτσι όταν χαθεί το 80% της ντοπαμίνης εμφανίζονται συμπτώματα.
Η σύνταξη ενός προγράμματος ασκήσεων για τον ασθενή με Πάρκινσον πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή και να περιλαμβάνει τη συνδυασμένη χρήση διάφορων ασκήσεων.
Τα Παρκινσιονικά άτομα συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις καθημερινές ασχολίες, όπως τη βάδιση, το να σηκωθούν από τη καρέκλα και το κρεβάτι, ακόμα και με τις πιο απλές κινήσεις (π.χ. το πιάσιμο ενός ποτηριού με νερό). Ο ασθενής θα βοηθηθεί καθώς με το να επαναδιδαχθεί απλές και διορθωτικές τεχνικές και με την χρήση βοηθημάτων για το περπάτημα ανάλογα με την κατάσταση του. Θα αποκτήσει επίσης σωστή στάση και ισορροπία με την σωστή καθοδήγηση οπτικών και ακουστικών ερεθισμάτων που βελτιώνουν το ρυθμό βάδισης όσο και το μήκος διασκελισμού του.
Στόχος μας στην παρούσα νόσο, είναι η σημαντική συμβολή στην αυτοεξυπηρέτηση του ασθενή και στην πρόληψη πτώσεων. Επίσης η επιτέλεση ασκήσεων έκφρασης στο πρόσωπο όπως και η εξάσκηση σε δραστηριότητες όπως, η γραφή, η σύλληψη μικροπραγμάτων, και ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας, θα συμβάλλουν σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του ασθενή, όπως και στη θετική επίδραση στην ψυχολογία του, που την έχει τόσο μεγάλη ανάγκη.